söylemedi.
söyleyemedi belki de.
öylece izledi.
buruk bir gülümsemeyle.
ama öyle hissettim ki hüznünü...
amcası pespembe kocaman bir çadır almış ebruya.
delirdi,çıldırdı resmen.
o mutluydu.
ama skype'deki babası pek değildi.
öyle buruk bir gülümsemeyle izledi ki kızını,kendi yaşadığım zorlukları unuttum bir an..tek başıma herşeyle uğraşıyor olmaktan,sinirlerimin harab olmasından,babasına kızmasın diye hep babasını anlatarak,katarak hayata,kendimce bir çare üretmiştim.aman psikolojisi çok etkilenmesin diye elimden geldiğimce ebruya babasının eksikliğini hissettirmiyordum...
peki bizi kim düşünecekti?uzakta olan babayı,yorgun düşmüş anneyi?
kilometrelerce uzaktan sadece izleyebildi.
ve öyle dokundu ki bana...
belki de sadece ben bu kadar özlem doluyken öyle algıladım..
oysa ne küçük bir an değil mi?
kızın alınan bir hediyeye seviniyor sadece.
çalışan annelerin çokça yaşadığı bir durum aslında.ilk adımlarını,ilk dişini,ilk altına kaçırdıgı anı görememek...(gerçi tuvalet eğitiminde çokça kaçırmalar oldugu için ilkini görmese nolur:)))
ya da boşanmış anne-baba'nın çocukları.
durumu idare eden taraf olmak..
zor.
vesselam,babasından uzakta çocuk büyütmek zor iş canlar,çok zor..
Allah yardımcınız olsun geçekten de çok zor iki taraf için de:(
YanıtlaSilçok zor valla, çoook.. Allah yardımcınız olsun.. Ben de dönem dnem o haldeyim.. hatta hala sıklıkla yurtdışına çıakr eşim.
YanıtlaSilteşekkürler kızlar,
YanıtlaSilbugün daha iyiyim,dün biraz da moralim bozuktu,galiba ondan da bu kadar kederlendim...
Aklıma bile getirmek istemiyorum. Tek başına çocuk büyüten ebeveynlere şapka çıkartıyorum...
YanıtlaSilçok bilmiş,bilmiş bilmiş konuşma:))
YanıtlaSilbaşına gelince öyle hallediyorsun ki herşeyi...ya da benim yapım öyle,artık bilemiyorum...
Biz de bir süre ayrı kaldık ve o sırada oğlum anaokuluna gidiyordu hayatımın en zor yıllarındandı. Kolay gelsin cidden çok zor.
YanıtlaSil